Pierwszy

 Oparłem czoło o zimną szybę samolotu. Podróż na trzecie Igrzyska Olimpijskie właśnie się rozpoczęła. Czy będą dla mnie udane? Nie ukrywam, miałem ogromne nadzieje na dobry występ, może nawet na medal. Wiedziałem, że będzie to cholernie ciężkie do osiągnięcia, ale musiałem walczyć i dać z siebie wszystko za wszelką cenę. Próbowałem trafić z formą na najważniejszą imprezę czterolecia. Odpowiedź na to, czy podołałem poznam w najbliższym czasie. Miałem coś do udowodnienia. Nie tylko sobie, ale również trenerowi, niektórym kibicom, którzy już przestali we mnie wierzyć. Lily... Przymknąłem powieki przywołując jej obraz. Jej oczy błyszczące przy każdej okazji. Usta układające się w uśmiech. Urocze dołeczki w policzkach. Delikatne i smukłe dłonie. Drobne ciało. Ramiona, w których zawsze mogłem się skryć, gdy było mi źle, gdy cierpiałem i gdy miałem wszystkiego dość. Moja Lily. Raz anioł, raz diablica. Kobieta idealna. Moja kobieta, którą straciłem przez swój upór, egoizm, złe nastawienie do życia. Ale to musi się zmienić. Nie mogę się poddać. Muszę jej udowodnić to, że się zmieniłem, że stałem się lepszym człowiekiem. Dla niej. Była moją siłą napędową, choć nie zdawała sobie z tego sprawy. Zrobię dla niej wszystko. Odzyskam ją. Jeszcze kiedyś ze śmiechem będziemy wspominać nasze rozstanie. Będziemy szczęśliwi. Będziemy rodziną...

 Płakałam. Płakałam z bezsilności, bezradności, bólu, który rozdzierał moje serce na pół. Chciałam zrobić porządek ze swoim życiem, zacząć wszystko od nowa, z dala od przykrych wspomnień. Nie udało się. Siedzę przed kartonowym pudłem, które miałam wyrzucić już dawno temu trzymając w dłoni nasze wspólne fotografie, na których byliśmy szczęśliwi. Ja i on. Ja i Gregor. Ja i mężczyzna moich marzeń. Gregor o cudownej barwie oczu. Gregor o uśmiechu, który powodował, że wszystkie troski odchodziły w niepamięć. Jego usta, głos, rozczochrane włosy, chude ramiona chroniące mnie przed złem tego świata. Ambicja i chore ego, które zrujnowały nasz związek. Spalił wszystko, zostały tylko zgliszcza. Pogrzebał nas żywcem... Łzy spływały z mojej twarzy na dowody naszego szczęścia, dawnego życia, które miało już nigdy nie wrócić. Przejechałam palcem po jego twarzy. Tak bardzo chciałam się od niego uwolnić. Od wspomnień, które codziennie na nowo atakowały mój mózg. Chciałam wyrzucić go z serca, ale okazało się zbyt słabe. Chciałam wyrzucić go ze swojego życia, ale to ja okazałam się za słaba. Chciałam go nienawidzić za to, że wszystko zniszczył, że przekreślił nas na dobre. Starałam się, byłam przy nim, wspierałam go, stawałam za nim murem, pomagałam... A on... Postanowił odejść. Zostawić mnie. Bez słowa. Tak po prostu, jakby nasza historia nigdy nie miała miejsca. Zranił mnie. Opuścił. A ja ciągle płaczę przyciskając fotografie do serca. Kocham go.

 Udałem się na spacer bez celu, wypuszczając z ust mroźne koreańskie powietrze. Dotarliśmy do celu. Za parę dni czekały nas pierwsze treningi. Na samą myśl czułem ekscytację, a tętno niebezpiecznie wzrastało. Już dawno nie czułem się tak przed żadnym konkursem. To dobrze... Znajome uczucie sprzed lat powróciło dając mi dodatkową motywację. Miałem jeden jedyny cel. Medal. Złoty. Ten, którego brakuje mi do osiągnięcia pełni sportowego szczęścia. Uda się. Musi się udać. Gdy tak się stanie podejmę kolejną walkę, z samym sobą, ze światem, z kim będzie trzeba, byleby odzyskać ukochaną. Uśmiechnąłem się pod nosem wspominając wspólne chwile, choć niektóre były tak szczęśliwe i radosne, że niemal bolesne. Zmienię to. Sprawię, że wszystko, co złe odejdzie. Ja się zmienię, stanę się lepszym człowiekiem. Będę błagał o wybaczenie. Przekonam o swojej wielkiej, nigdy nie skończonej miłości. Będę przepraszał, bił się w pierś. Będę walczył z całych sił. Odzyskam to, co utracone. I będę szczęśliwy. I spełniony. Na każdej płaszczyźnie życiowej... 

***

Witam!

Po dłuższej przerwie zapraszam Was na rozdział pierwszy :) Naprawdę nie mam pojęcia, co mi wyjdzie z tej historii, ale będę robić wszystko, co w mojej mocy, aby było jak najlepiej :) 

Pozdrawiam ;*